4 x 4 rijden met gids in Italië
4 x 4 Off Road rijden in het buitenland, een avontuur om nooit te vergeten!
On Tour Italië organiseert All Road tours in Italië, in de regio’s Toscane en Umbrië.
Je kunt hier oneindig 4 x 4 allroad rijden door het mooiste landschap van Italië, laat je verrassen door de meest prachtige uitzichten. Je rijdt langs kastelen, borgo’s en verlaten dorpen. De routes volgen over (openbare) gravelpaden.
Je verblijft in onze luxe villa, Villa PALLADIO.
…..En hier in Italië is het genieten van heerlijk eten en goede wijnen!
Beste Margriet en Jo,
zaterdag 9 maart 2024
Het feit dat ik deze brief schrijf is dat het me heel erg hoog zit wat er gaande is tussen mij en Karin. Het wordt voor mij gewoonweg ondraaglijk om het hieronder beschreven gedrag van Karin alsmaar te blijven accepteren. Ik ben vanaf vandaag DEFINITIEF gestopt met het accepteren van dit akelige gedrag en ik ga vanaf nu werken aan een definitieve oplossing, kost wat kost!
Allereerst vind ik het erg spijtig dat ik jullie hiermee moet confronteren. Ik voel me normaliter mans genoeg om mijn eigen problemen op te lossen zoals jullie mij ook kennen. Het probleem dat ik met Karin heb, gaat zo diep, dat ik als persoon / partner van Karin dit niet alleen kan oplossen. Ik heb gewoonweg een vertrouwens-persoon nodig die mij ondersteunt om dit probleem op te lossen.
Ik schrijf deze brief ook om jullie de mogelijkheid te geven om mijn verhaal eens rustig door te nemen en proberen te begrijpen wat er aan de hand is en waar ik mee zit. Tegelijkertijd helpt het mij om mijn zelf te helpen in dit proces om het van me af te schrijven zodat het niet in mijn kop blijft rond draaien van wat ik jullie wil vertellen.
Ook schrijf ik deze brief omdat ik vandaag een goed en fijn gesprek heb gehad met Margriet van wel een uur, dat in ieder geval aan mijn zijde nogal emotioneel verliep. Ik kan me voorstellen dat er een hele tsunami over Margriet heen kwam en dat het voor Margriet en Jo ook niet makkelijk te verwerken is na het einde van dit telefoongesprek. Zo kan ze in deze brief nog eens rustig doorlezen wat ik probeer duidelijk te maken en wat mijn intentie is.
Ook schrijf ik deze brief om één van de 3 a 4 jaarlijkse gebeurtenissen tot in het detail te beschrijven om uit te leggen hoe die gebeurtenissen gaan. Het is iedere keer hetzelfde met iedere keer een ander onderwerp. Verder probeer ik ook uit te leggen waarom ik denk dat het zo is, waarom ik denk dat het gebeurt, en hoe ik denk dat het opgelost zou moeten en kunnen worden.
Ook schrijf ik deze brief om de gebeurtenissen te beschrijven en nauwgezet bij te houden. Zoals ik bij mezelf merk, raken de gebeurtenissen vaak in de vergetelheid. Niet dat ik het vergeten ben, maar ik onderdruk het zodat ik er niet meer aan hoef en wil denken. Dit is volgens mij een automatische reactie in je brein om te “overleven”. Als je je trauma’s niet verwerkt en een plaats dominante geeft dan hoopt het op en dan kun je niet meer functioneren. Iedereen heeft in zijn leven te maken met het verwerken van trauma’s en deze zijn van lichtere en zwaardere niveaus.
Ook schrijf ik deze brief om deze in een later stadium in het proces te presenteren aan een psycholoog. Zo heeft hij een uitleg van de situatie.
Maar begrijp me alsjeblief goed, Ik wil mijn relatie met Karin beschermen en niet kapot maken! Ik ga voor de beste oplossing en dat is dat ik Karin wil helpen. Ik kan me tenslotte niet voorstellen dat Karin mij zodanig wil krenken met haar gedrag dat ik afscheid van haar moet gaan nemen. Dit zou in eerste instantie de weg van de minste weerstand zijn. Dit is vluchtgedrag en of de kop in het zand steken en hier hou ik niet van. Ik zie het als een psychisch probleem bij haar dat opgelost moet worden.
______________________________________________________
Gisteren, donderdag 8 maart 2024 deed zich het probleem weer voor. Een gebeurtenis die zich ca 3 a 4 keer per jaar voordoet. Ik probeer in het zo realistisch mogelijk te schetsen hoe het weer ging. Ik zeg “weer” omdat het iedere keer op dezelfde manier gaat met altijd een ander onderwerp. En net zoals altijd is het onderwerp van zeer ondergeschikt belang, maar wordt genomen om een uitbarsting naar mij toe te rechtvaardigen, tenminste volgens Karin.
………..Ik doe mijn tanden poetsen in de douche. De tandpasta was op en ik had de dag van te voren nog gekeken in de kast waar normaal de tandpasta ligt of er nieuwe tandpasta lag. Ik kon hem hier niet vinden. Ik weet van mezelf dat ik slecht in zoeken ben en dat ik wel eens naar dingen zoek maar ze gewoonweg niet zie. Daardoor kijk ik soms wel 2 of 3 keer. Ik zag in ieder geval geen tandpasta. De dag erna stond ik in de douche en nam van te voren de tube tandpasta van Karin. Tevens meld ik op een normale nette en vriendelijke manier / toon aan Karin dat de tandpasta op is en of ze nieuwe tandpasta van de supermarkt wil meenemen. Niet meer en niet minder. Ik zei bv niet “godverdomme is de tandpasta nu weer op en ik heb het je toch gezegd etc etc…” Zo ben ik niet en zo communiceer ik ook niet!
Ik kreeg wel een soortgelijk antwoord terug met een lading van agressie. Waarom neem je mijn tandpasta!! wat meen je wel niet!! kijk uit je doppen!!, en het is iedere keer hetzelfde!! Ik ken de woorden niet meer precies, maar het was een gelijkwaardige strekking. De toon was weer gezet, Karin is ontzettend boos en heeft een “stok” gevonden om te slaan. Ondanks dat ik iedere keer nogal schrik van deze reactie in zo’n situatie was en ben ik voorbereid op een nieuwe woedeaanval van haar. Het liefste wat Karin volgens mij op dat moment wil is dat ik ook kwaad word en dat ze dan vol in de verdediging gaat om kenbaar te maken dat het zeker niet aan haar ligt. Waarop dan weer een vervolg komt waar de honden geen brood van lusten. Ik had me op dat moment voorgenomen netjes te blijven en maar niet te antwoorden om dan zo enigszins toch kenbaar te maken dat dit ongepast gedrag is naar mij toe en dat ik hier ook niet van gediend bent. Ik zie ondertussen de gelaatsuitdrukking van Karin veranderen en ik weet weer waar ik aan toe ben. Alles hierna KAN alleen maar fout gaan in haar ogen. En dat gebeurt dan ook. Karin zou naar Marsuska gaan. Ik zou naar de verings-specialist gaan voor mijn veren van de motor te laten aanpassen. De dag van te voren (toen alles nog goed was) vroeg ze nog welke auto ik nodig had. Ik zei dat ik waarschijnlijk de Lexus nodig had i.v.m. het vervoeren van mijn vork van de motor, ik zei nog ik weet niet zeker of ze in de Porsche passen? Ik kijk nog wel. Zij rijdt liever in de Lexus, de Posche stuurt wat zwaar en daar heeft ze nu wat moeite mee omdat ze pijn aan de arm heeft. Ze neemt de twee sleutels en laat mij de keuze welke auto ik zou nemen. Ik neem de sleutel van de Porsche zonder verder commentaar. Schijnbaar had ze hier graag over gekissebist, maar die kans gaf ik haar niet of ze het leuk vond of niet. Ze werd weer kwaad omdat ik niets zei en naar buiten liep en vervolgens met de Porsche naar de verings-specialist ging. Ze begon weer te schreeuwen en ik deed de deur netjes dicht. Het mag duidelijk zijn dat ik op dat moment de deur had willen dichtgooien, maar een stemmetje in mij zei, “Robert… hou je rustig….” Eenmaal in de auto belde Karin me. Ik ben gelijk gestopt en heb kort nagedacht of ik dit gesprek wel zou beantwoorden. Ik wist trouwens dat dit een gesprek zou zijn met een agressieve lading. Ik neem de telefoon op, ik ben tenslotte altijd bereikbaar als mij iemand nodig heeft en ik ga ook nooit een gesprek uit de weg. Zoals ik verwachte een gesprek met agressieve lading. Kort geformuleerd zei ze het volgende: ” door jou gedrag ben ik helemaal kapot en ben ik niet meer in staat om naar Maruska te gaan, bent bedankt!! En niet alleen vandaag, maar ik had schijnbaar ook eerder haar tandpasta gebruikt…En ik ga Francesca (de poetsvrouw) bellen dat ze niet hoeft te komen, je zoekt het zelf maar lekker zelf uit! Waarop ik rustig en netjes antwoord: Sorry Karin dat ik je tandpasta heb gebruikt. De verbinding werd daarna door haar verbroken zonder iets te zeggen. Even daarna kreeg ik een apje van “danke” waar je van zou hopen dat het een positief bericht was, maar dat mocht echter niet zo zijn, zoals ik ook verwachtte.
Na een uurtje of 2 weer terug thuis. Ik zoek op een liefdevolle manier toenadering bij haar en probeer een arm om haar te slaan om haar te steunen omdat ze zich slecht voelt. Ik wil haar vragen hoe het gaat en waarom ze zich slecht voelt. Met vuur uit haar ogen en arm gezwaai zet ze me op afstand. Ik laat haar maar en ga verder met mijn werk buiten. Bij het middageten was ze de was aan het sorteren tussen haar en mijn was met de boodschap dat ik mijn eigen was maar zelf moest opvouwen en opruimen. Tegelijkertijd krijg ik een gesproken boodschap dat ze voorlopig niet meer met mij zou praten. Dit laatste kan ze ook op een ander tijdstip hebben gezegd, dit kan ik me niet meer herinneren. Ondertussen zag ik dat ze twee gebruikte tubes tandpasta naar boven had getoverd op de badkamer, later op de dag waren deze weer weg, en nu zijn ze er weer…?? Mijn hoopje was op de keukentafel was onopgeruimd naar boven verplaatst voor op te ruimen in de kast. Ik laat het maar even liggen, normaal ruimt ze het ook op. Ik doe mijn eigen werk. Wil niet zeggen dat ik niet te beroerd ben om mijn eigen was op te ruimen, integendeel. Ik wil best mijn hele eigen was doen. Maar ik zie hier reacties in als agressieve afzet naar mij toe. Ze doet alles om me maar te krenken. Ik kan me niet anders voorstellen dat ze zelf met haar gedrag stoeit, tenminste als ik dit zo observeer. Maar praten erover? Homaar!! laat staan welgemeende excuses naar mij aanbieden voor haar ongepast gedrag waar je volgens mij best spijt van mag hebben achteraf.
______________________________________________________
…..A.s. 22 mei zijn we 25 jaar getrouwd en kennen we elkaar al 35 jaar. In de eerste 15 jaar (10 jaar niet getrouwd en 5 jaar getrouwd) hebben wij nog NOOIT ruzie gehad, nog nooit!
20 jaar geleden is Max geboren en vanaf toen was het 3 a 4 keer per jaar prijs. Of dit toeval is weet ik niet. Ik lees wel eens iets m.b.t. hormonale veranderingen bij een vrouw na een geboorte van een kind. Ik ben geen dokter of psycholoog, zou het daar mee te maken hebben? Het kan een feit zijn, het kan een toeval zijn. Met Max als persoon heeft het in ieder geval niets te maken. Een kind zorgt ook voor meer verbondenheid waardoor de man in de relatiesfeer afhankelijker wordt / is van zijn partner en andersom natuurlijk ook. Zou het kunnen zijn dat Karin zich hierdoor “sterker ” voelt en meent zich meer te kunnen permitteren…? en zich daardoor wat vrijer voelt in haar uitingen…? (Wat ze trouwens in de eerste 15 jaar niet deed) Ondanks dat dit niet hoort zou het zomaar een feit kunnen zijn. Ik weet het niet.
20 jaar geleden is er natuurlijk nog veel meer gebeurd in ons leven. De verkoop van de Kreuze Telecom en de verhuizing naar Italië.
Ondanks constant goed overleg wat ik altijd doe met Karin, was de verkoop van de zaak bij haar toch erg (voor mij onverwachts) zwaar gevallen. Voor mij was het een opluchting van jewelste, bij Karin was het een trieste stemming want ik had haar baantje afgenomen wat ze zo graag deed en haar levensvreugde uit haalde. Hier kwam ik achteraf achter. Dit wil in dit specifieke geval niet zeggen dat als ik dit van te voren had geweten ik de zaak niet had verkocht. Heel zakelijk gezien / lees ook onder huwelijkse voorwaarden getrouwd, was het mijn bedrijf, alle shit van Kreuze telecom kwam op mijn schouders terecht en ik had er schoon genoeg van. Los daarvan is Karin ook tijdens Kreuze Telecom altijd mijn steun en toeverlaat geweest waar ik alles mee deelde, maar de uiteindelijke beslissingen zelf nam. Ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ze achter me stond. Daar twijfel ik nu ook helemaal niet aan.
Met de verhuizing naar Italië begaf ik me op glad ijs in onze relatie, dat realiseerde ik me ten terdege! We hebben dit uiteraard goed met elkaar overlegd, maar ook hier ben ik de leidende persoon geweest die zaken heeft opgepakt en heb doorgepakt. Karin heeft me hierin ook altijd gevolgd en mij ondersteund. We hebben het huis in Meers nog een tijdje aangehouden, later verkocht en het appartement in België gekocht om een “vaste ” thuisbasis te houden en te blijven hebben. Ondanks dat het allemaal mijn idee was kan dit nooit zonder goedkeuring van je partner. Je kan wel leidend zijn en zaken oppakken en doorpakken, maar als een van ons tweeën dit niet ziet zitten is het gedoemd om te mislukken. En onze harde afspraak was ook zo, als het echt niet gaat gaan we terug! Dit kon en dit kan nu nog steeds.
In de beginjaren dat we in Italië woonde speelde het probleem (waar het nu over gaat) van Karin. Toen begon het. Dit is het begin van de 20 jaar. Toen waren er ook woede uitbarstingen waar ik de vinger toen niet goed kon opleggen, laat zeggen vergelijkbare situaties met de tandpasta. Ik heb deze voor mij nieuwe problemen met Karin gerelateerd aan heimwee en het niet kunnen omgaan met de verandering mbt de verhuizing naar italie. Wat ik ook niet meer dan logisch en volledig begrijpelijk vond. We hebben hier regelmatig gesprekken over gevoerd. Het hoogte stresspunt in deze was het moment dat Max naar de lagere school moest. Toen werd het benauwd en toen moesten we opnieuw gaan beslissen, blijven of niet. Ook toen is er een tandpasta-affaire geweest en heb mezelf afgevraagd of het niet beter is voor de relatie in stand te houden en samen gelukkig door het leven te gaan om terug te gaan naar Nederland. Ik relateerde toen alles naar de heimwee en had geen enkele gedachte of dit gedrag door iets anders zou kunnen komen als de heimwee. Ik heb toen goed nagedacht over hoe nu verder en ik had zelf besloten definitief terug te gaan naar Nederland. Ik had mijn hele draaiboek in mijn hoofd al klaar. Dit heb ik Karin verteld op een moment dat ze ook voor deze rede vatbaar was. Gewoon op een rustig moment verteld hoe ik het zag en hoe we het kunnen veranderen en duidelijk aangegeven dat ik er vrede mee had om het zo te doen. Ondanks dat ik het liever niet zou doen (wat van ondergeschikt belang is op dat moment) was het voor mij geen issue om hier overheen te stappen en vooruit te kijken naar iets waar Karin wel gelukkig van werd . Ik vind mijn draai wel. Ik heb gevraagd of ze hier over wilde nadenken en mij aan te geven wat ze wilde. Verbaasinwekkend kreeg ik het antwoord, laat maar we kijken wel, we zien wel. Eigenlijk een antwoord waar ik blij mee was, maar tegelijkertijd ook helemaal niet begreep. Mijn draaiboek om terug naar Nederland te gaan was tenslotte klaar, ik had er vrede mee gehad. Ik heb deze deur tot de dag van vandaag nog altijd open gehouden. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het probleem ogenschijnlijk de verhuizing naar Italie zou zijn geweest en haar gedrag daarom een plaats zou kunnen geven. Zoals ik dat zelf lang heb gedaan. Als ik namens Karin mag spreken, wat natuurlijk altijd moeilijk is omdat ik dan alleen maar mijn visie geef die mij dan wellicht goed zou uitkomen? Zie ik dat Karin het hier naar haar zin heeft, we hebben leuk werk dat ze ook graag doet. Ze heeft zelfs een italiaanse vriendin Debora waar ze graag mee kletst. Zo ook heeft ze graag te maken met Francesca. Karin is tenslotte niet iemand van 1000 vriendinnen. Ze laat zich regelmatig ontvallen bij gasten dat ze heel graag in Italie is en niet meer terug zou willen naar NL.
Zo zou je het tegenwoordig óók allemaal kunnen relateren naar de borstkanker wat een ongelooflijke impact heeft en waar het einde nog niet van in zicht is. Ze is verminkt aan haar borst, ze is iedere dag ziek / diaree door de tabletten. Ze heeft voorlopig tot het einde van het jaar een soort van huis arrest omdat ze met deze tabletten niet kan reizen wat langer dan een dag duurt.
Allemaal heel erg en vervelend en dat komt de sfeer en haar humeur natuurlijk niet ten goede, wat ik ook zeer goed begrijp en waar ik ook alles aan probeer te doen om haar hier in te ondersteunen. Tegelijkertijd alle lof voor Karin hoe ze zich er doorheen slaat, met alle ziekenhuisbezoeken, moeilijke gesprekken. Ze laat ons hier allemaal versteld staan hoe ze zich hier doorheen werkt, niet?! Ze doet het maar allemaal, ze laat hier zien dat ze een sterke vrouw is.
En (psychisch) sterk kan ze zijn, dat heb ik meerdere malen op een positieve manier meegemaakt. Ze heeft alleen last van drempelvrees. Voor de drempel is ze psychisch zwak, maar eenmaal over de drempel heen is ze psychisch sterk. En ik denk dat ze nu behoorlijk tegen een drempel aan het beuken is.
Kortom, het specifieke probleem waar ik deze brief over schrijf heeft niets met deze (borstkanker) zaken te maken, ze duren tenslotte al 20 jaar.
Ik heb vandaag ook een heel en goed gesprek gehad met Max, ik ben een uur of 2 met hem gaan wandelen en hem verteld wat ik ook zoal in deze brief heb geschreven. Ik realiseerde mij opeens dat Max er weinig van af wist. Karin hield er altijd wel rekening mee dat Max nooit in de buurt was als ik weer een uitbrander van haar kreeg. Hij was of op school of nu op zijn werk. Ik wilde zelf Max natuurlijk ook niet lastig vallen met onze relatieproblemen. Hier wil je je kind tenslotte voor beschermen. Karin is ook heel erg goed in staat om een ander gezicht op te zetten en net te doen of niets aan de hand is, tenminste naar andere toe. Daarbij is Max nu pas op een leeftijd dat je dit soort dingen kan bespreken zodat hij het ook begrijpt. Het was een eenzijdig gesprek naar Max toe, waar ik hem ook tijdens het gesprek gevraagd had of hij me goedbegreep. Max is niet zo iemand van een uitgesproken mening als het om dit soort zaken gaat. Hij heeft me begrepen en ik heb een zeker gevoel dat hij achter me staat. Hij wil dit ook opgelost hebben.
Zover als ik kan oordelen denk ik dat Karin een psychisch probleem heeft. En als ik me een richting zou kunnen bedenken, denk ik dat het een soort faalangst is.
Het hele angstverhaal waar ze mee te kampen heeft gehad, kennen jullie van voor tot achter. Ik heb ooit enige moeite moeten doen en bepaalde constructies moeten verzinnen (hoe krijg ik haar over de drempel om zich te laten helpen) om haar ooit zover te krijgen dat ze er mee geholpen werd. Psycholoog Franken heeft dit professioneel goed opgepakt en de nodige oplossingen aangedragen. Ze is hier ook vanuit alle kanten gesteund en heeft mede door haar eigen inzet het volbracht tot een punt dat angsten niet meer de rol spelen zoals het vroeger was. Dit specifieke probleem is eigenlijk helemaal opgelost.
In oktober 2023 gepraat te hebben met een psycholoog die hier als motorgast was, heb ik vernomen dat er een link is aan haar angst wat ze ooit had en het gedrag dat ze nu vertoond. Volgens hem is dit een bekend fenomeen. Karin heeft een soort van faalangst en een negatief zelfbeeld. Haar brein vecht hiermee en resulteert tot verzet en roep tot aandacht en begrip. Volgens haar wordt ze door, in dit geval MIJ, niet begrepen. Ook niet met alle moeite die ik hiervoor doe. En zodra het allemaal zijn gangetje gaat heeft dit niemand in de gaten en is Karin de lieve Karin zoals Karin ook is en dat meen ik ook oprecht. Maar als het weer speelt wordt ze zo enorm hysterisch dat er geen land mee te bezeilen is, angstaanjagend. Ze probeert me helemaal de grond in te boren en kapot te maken met haar psychisch gedrag. Zelf is ze er ook kapot, maar betuigd absoluut geen spijt!! Ze vindt dat ze zelf volledig in haar recht staat en dat ik de grote schuldige ben.
Ik heb gisteren de hele dag proberen te werken, waarvan ik 20% productief van ben geweest omdat ik erg vermoeid was van de situatie en niet verder kom. Ik heb bijna niet geslapen vannacht. Vanmorgen gewerkt, vanmiddag de hele middag in bed gelegen, ik ben helemaal uitgeput!!
______________________________________________________
Het vervolg van deze brief heb ik een dag later geschreven, op zondag 10 maart.
Eerst ben ik bezig geweest om het eerste gedeelte van de brief nog eens goed door te lezen om te kijken of ik geen dingen schrijf die niet juist blijken te zijn. In een emotionele bui kan het wel eens zijn dat je dingen zegt / schrijft die wellicht niet zo bedoeld waren.
Na deze nacht best goed te hebben geslapen omdat ik nogal wat van me af had geschreven stond, ik om 9.00 uur op. Karin’s gedrag was rustig maar erg afstandelijk naar mij toe. Ik ben met Tommy gaan fietsen, fiets ging kapot, met de auto opgehaald. om 13.00 uur was ik weer terug. Karin praat een beetje met me, maar dat ging meer om zakelijke dingen m.b.t. mails die beantwoord moesten worden. Inmiddels zie ik een nieuw hoopje was van mij dat apart gesorteerd was, met de bedoeling dat ik dit zelf doe opvouwen en opruimen. Nogmaals dit heb ik nog nooit gedaan / hoeven te doen, dat doet zij altijd. Het is voor mij nog steeds een duidelijk teken van afzet tegen mij. Als het er morgen nog steeds ligt, ruim ik het gewoon zelf op. Ik zal maar zeggen aan mij zal het niet liggen en ik doe niet mee aan dit oorlogje voeren.
Ik heb me wat yoghurt gepakt om op te eten om vervolgens aan het werk te gaan.
Het was vandaag erg slecht weer. Ik moet het terras nog schoonmaken met de hoge druk reiniger en ik moet nog het bestelde hout in het hok doen. Door het slechte weer ging dit niet. Waarop ik besluit om in de garage nog wat werk te doen. Eenmaal in de garage merkte ik aan mezelf dat ik me door de situatie erg overspannen voelde. Ik ben even gaan zitten en heb zitten na te denken. Ik wilde weer beginnen, maar ik kwam niet vooruit, het ging gewoon niet! Ik ben naar boven gelopen en ik zeg tegen Karin “ik moet even gaan slapen, ik kan me niet concentreren” Dit zei ik ook om voorzichtig een idee te geven hoe ik me voelde. Ik kreeg geen reactie. Ik heb van 14.00 tot 20.00 uur geslapen. Ik was gebroken! Toen ik naar beneden liep liep Karin van de keuken naar het bankstel, maar ze negeerde me volledig! En dit zag ik als een bewust gedrag. Dit was niet per ongeluk of toeval. Ze had me ook kunnen vragen of ik ziek was en of hoe het met me ging. Het is op dit moment goed aan me te zien dat ik niet goed in mijn vel zit en met mijn ziel onder de arm loop.
Dat dit soort dingen gebeuren doen me ook erg veel pijn. Ze is gewoon bezig met een psychische oorlogvoering naar mij toe. Max komt vervolgens naar beneden en ze zegt met een vriendelijke stem tegen Max: Ik heb lekkere pasta gekookt, neem er wat van….
Omdat ik niet van psychische oorlogvoering hou, vraag ik gewoon netjes of er ook nog iets is voor mij. Antwoord JA. Als ik het kwaad met kwaad had willen bestrijden had ik me ook zelf een boterham kunnen maken en haar met de pasta laten zitten..
Ik wil hier ook mee aangeven dat ik haar niet de kans wil geven om mij in de verleiding te brengen om de tegenaanval aan te gaan. Ik denk hier goed over na en probeer me als beste huisvader te gedragen, los van wat er gebeurt is.
Ik laat het deze keer maar weer allemaal gebeuren zodat het weer overwaait zoals altijd, die ervaring heb ik helaas. Op het einde van de week is weer alles koek en ei en lijkt weer alles te zijn vergeten en gaan we weer door met de orde van de dag. Maakt ze weer lekker eten voor me, doet de was, praat weer normaal met me en ondersteunt me in het werk wat we samen doen. We kunnen weer samen kletsen en mag weer eens gelachen worden…
______________________________________________________
Het vervolg van deze brief heb ik een dag later geschreven, op maandag 11 maart.
Niet zo heel goed geslapen vannacht, alsmaar aan het piekeren over deze brief, het doet me pijn. Ik werd wakker met stevige hoofdpijn. Opgestaan, 2 boterhammen gemaakt en een kop koffie. Na 1 boterham en een kop koffie kreeg ik niets meer binnen. Dit komt bijna nooit voor. Ik ontbijt altijd goed, dat smaakt me ook altijd, maar vanochtend niet. Ik heb me een OKI hoofdpijntablet genomen en ik ben weer naar bed gegaan. Na ruim een uur werd ik wakker. Mijn hoofdpijn was weg en ik voelde weer energie in mijn lijf stromen. Opgestaan en ben gelijk aan het werk gegaan. Wederom liep Karin alleen in levende lijve langs me zonder me aan te kijken of aan te spreken. Ik heb de hele dag lekker gewerkt (terras schoon gespoten). Ik heb me de hele dag best goed gevoeld ondanks dat mijn gedachten constant bij deze brief zijn. Ik zag dat Karin ook alweer wat actiever was en met allerhande werkzaamheden bezig was die te maken hebben met het opstarten van het seizoen. Wat me wel opviel is dat ze Max vroeg toen hij om 12.00 uur terug van zijn werk kwam om een tweetal matrassen te verplaatsen. Waarom vraagt ze dit niet aan mij..? Normaal doe ik dit soort zaken. Natuurlijk niets van gezegd, maakt mij verder ook in principe niet uit dat Max dat doet. Maar ik zag het weer als een afzet reactie tegen mij.
Vandaag veel nagedacht welke psycholoog dat er moet worden ingeschakeld. Zonder psycholoog zal het probleem niet opgelost gaan worden. Ik heb een aantal opties;
De motorgast die hier is geweest die psycholoog is heeft mij aangegeven haar te kunnen helpen. Hij zit in Utrecht. De eerste twee gesprekken zullen toch live altijd moeten gedaan worden lijkt me. De rest zou eventueel online kunnen. Ik twijfel niet aan de man zijn kunde. Ik vind het wel een nadeel dat hij van origine Duits is. Hij spreekt best goed Nederlands, maar een beetje onduidelijk door zijn accent. Maar misschien maak ik me hier meer zorgen over dan dat nodig is. Hij heeft een drukke praktijk in Utrecht en dat zijn volgens mij ook allemaal Nederlanders.
Een tweede optie is Gerda Baeten. De vrouw van Jos Baeten. Wellicht dat jullie dit niet weten, zij is sinds jaren psycholoog. Hun wonen ook in het midden van het land. Zij is ook regelmatig hier. Maar ik wil haar niet lastig vallen met haar werk als ze hier op vakantie is. Maar vragen kan altijd. Het zou een mooie combinatie zijn. Ook met haar kan het online als de start eenmaal gemaakt is. Gerda doet voor haar hobby ook schilderen. Iets wat Karin altijd graag zou willen doen. Gerda heeft Karin een kleine cursus / aanzet gegeven hoe ze dit moet doen. Regelmatig is Karin aan het schilderen op kleine blaadjes. Ze doet dit graag en kan zich hier goed in ontspannen zoals ik zie.
Een derde optie is een ingang zoeken naar een psycholoog via de man van Karin Paes. Dit is een vriendin van Stan en Esther. De man van Karin is huisarts in Beek. Ze komen ieder jaar bij ons op bezoek. Altijd heel erg leuk en gezellig. Ze verblijven zelf altijd kort in een hotel in Cortona. Ze willen eenmaal in de stad zitten. Deze huisarts, van mijn leeftijd, is een bijzondere aardige man. Hij heeft ook veel kennis van borstkanker, hij heeft lange tijd op de borstenafdeling als arts gewerkt in Maastricht. Hij heeft ook al diverse uitgebreide gesprekken gehad met Karin i.v.m. de borstkanker. Karin heeft er veel ondersteuning aan. We hebben zijn telefoonnummer en we kunnen hem altijd bellen heeft hij aangegeven. Hij is geen psycholoog , maar heeft wellicht wel de contacten waar ze moeten zijn.
Het is van cruciaal belang dat ze gelijk bij een goede / juiste psycholoog terecht komt, anders wordt het een zware bevalling. De grootste opdracht waar ik nu voor sta is om haar bij een psycholoog te krijgen. Zij wil dit niet en zij zal er ook alles aan doen om dit tegen te houden!!
______________________________________________________
Dinsdag 12 maart.
Ik heb goed geslapen. Ik zie en merk dat Karin zich weer begint te herpakken. Het gaat eigenlijk weer goed, ze begint weer tegen me te praten. Ik heb de hele dag gewerkt, ben veel weggeweest en om 20.00 uur kwam ik weer vanuit de garage naar boven. Ze had niet gekookt, mede door dat ze zelf niets kon eten ivm dat ze last had van de medicijnen. Max had zich zelf wat gemaakt. Ze vroeg me weer na dagen of ze iets lekkers voor me moest maken.
Het lijkt weer allemaal voorbij, de storm is weer gaan liggen. Is hiermee iets opgelost? Nee, niets! helaas…. het is weer wachten op de volgende uitbarsting over een paar maanden….
______________________________________________________
*****Nog enkele zaken geconstateerd en gezegd hebben wat ik specifiek wil aanhalen en wat niet als zodanig in het verhaal wordt beschreven.;
Ik heb zo vaak over dit probleem willen praten met haar, ze wil er niets van weten en geeft maar altijd aan dat het mijn schuld is. Wat ik ook zeg en of aandraag, ze zoekt altijd haar gelijk.
Ik heb nog nooit met haar gepraat over dit probleem op het moment dat ze zich goed voelt zoals de meeste tijd trouwens….. Ik had hier geen zin in, ik ben blij als we ons goed verstaan en dan heb ik echt geen zin om dit soort problemen op tafel te gooien. Al zou je dat natuurlijk wel moeten doen. Maar uit angst mijner zijde dat er weer een tandpasta affaire uitrolt is groot. Karin wil hier gewoon NIET mee geconfronteerd worden. Dat is ook wat het extra moeilijk maakt voor mij om hier met haar over te praten als ze zich goed voelt en misschien wel voor rede vatbaar is.
Een jaar of 10 geleden heb ik na een “tandpasta affaire” Vivian gebeld om mijn steun te zoeken. Ook Vivian vond het allemaal herkenbaar. Ik heb vorig jaar ook nog eens een heel gesprek met haar gehad bij Vivian thuis. Ik heb het gevoel dat ook Vivian achter mij staat.
Ik heb het erover dat het allemaal aan Karin ligt. Als het of iets aan mij ligt hoor ik dit graag. Een buitenstaander ziet vaak veel meer dan dat je je zelf kent. Ik sta hier open voor en wil me graag aanpassen waar nodig. Wel alles behalve dat ik de kop in het zand moet steken en dit allemaal maar moet accepteren….
Ik denk als ze zo’n aanval heeft dat ze in een bubbel leeft en zich als een ander persoon gedraagt. Ik denk ook dat ze niet meer precies weet wat ze allemaal gedaan en gezegd heeft. Ik weet dit niet zeker, dit is mijn mening.
Een keer heb ik wel een goed gesprek met haar gehad en we namen de conclusie dat ze last van depressiviteit had. Dit is ca. een jaar of 5 a 6 geleden. We zijn samen naar de huisarts gegaan en ze heeft tabletten hiervoor gekregen. Die heeft ze ook een tijdje gebruikt. Deze hielpen enigszins, maar die werden vaak gebruikt om een brandje te blussen. Gaande weg de tijd is ze gestopt met deze tabletten. Ze hebben nogal wat bijwerkingen, je wordt er loom en moe van.
En ik denk dat zij zelf ook het volgende denkt over die tabletten; “Ik ben niet depressief, Robert doet me dit allemaal aan, en moet ik dan tabletten nemen?”
We hebben het wel eens over scheiden gehad na weer zo’n tandpasta affaire: Ze gaf aan dat ze dit wel zou willen. Ik heb dit verder genegeerd omdat ik dit vluchtgedrag noem. Dit is ook maar één keer ter sprake gekomen zo ik me kan herinneren. Dit vind ik geen optie en ik denk uiteindelijk voor Karin ook niet. We zijn 35 jaar bij elkaar en ik hoop dat hier nog 35 jaar bij komen. Maarrr er zal wel iets opgelost moeten worden en daar ga ik mijn uiterste best voor doen en het onderste uit de kan gaan halen om dit op te lossen.
Ik heb haar ooit een brief geschreven na weer een affaire. Dit is zeker een jaar of 17 geleden, toen woonde we nog in Sopra. Deze brief heeft ze niet gelezen, maar na ontvangst voor mijn ogen doorgescheurd. Met de boodschap, “ik heb geen brieven van je nodig” Karin wil gewoonweg niet en nooit met haar zwakte worden geconfronteerd.
Daar ik steeds er zekerder van wordt dat ze faalangst heeft en dat dit deze reactie veroorzaakt constateer ik het volgende:
Karin kan goed koken. Maar Karin zal nooit zeggen “kijk en proef wat ik lekker gemaakt heb”. Ze zegt wel. “Ik weet niet of het gelukt is proef jij eens”.
Ze doet iets op de computer wat ze goed heeft gedaan. Ze zal mij altijd vragen of zeggen “kijk jij eens even ik denk niet dat het goed is”
Als ze naar de kapper is geweest en ik zeg wat zit je haar leuk. Dan zal je altijd zeggen “vind je? ik vind het een beetje te kort of te lang of noem maar op”
Nieuwe schoenen gekocht; ze hadden geen anderen, maar ze lopen wel lekker.
Als ze iets geschilderd heeft waar ze recentelijk mee bezig is wat ze in mijn ogen best goed kan. Zal ze uberhaupt nooit zegen “kijk wat ik heb gemaakt” Ik zal altijd de aanzet moeten nemen om te zeggen, goh wat heb je dat leuk gemaakt, waarop zij dan zegt “ik vind het een beetje mislukt, maar het gaat wel ”
Andersom is het zo;
Als ik zeg bijvoorbeeld bij het eten; het eten is een beetje te zout, te droog of noem maar wat op. Dan voelt ze zich enorm aangevallen en wordt ze bijna boos en afhankelijk hoe ze zich voelt krijg ik een reactie terug van “dan moet jij maar gaan koken”
Dit is natuurlijk niet altijd zo, maar komt wel eens voor. Het mag duidelijk zijn dat ik mijn reactie naar haar toe het altijd op een weegschaal zal leggen eer ik iets zeg. Meestal zeg ik maar niets omdat ze hier niet zo goed tegen kan. Ik heb hier ook allemaal geen moeite mee. Dit is gewoon zo, dit is Karin. Ik wil alleen maar aangeven hoe ze in elkaar zit m.b.t. dat ze niet graag faalt. En laat ons eerlijk zijn, niemand wil falen, de een kan er ook wat beter tegen als de ander. Daar is ook helemaal niets mis mee. Het is alleen zo dat het bij Karin een nogal negatieve uitwerking kan hebben waardoor ze kwaad wordt en in de affaire beland.
Misschien schargeer ik hier ook een beetje.
______________________________________________________
Hoe nu verder en hoe zie ik dat het aangepakt moet worden.
Het allerbelangrijkste is dat Karin gaat begrijpen dat ze psychische hulp nodig heeft. Dit is de eerste stap naar herstel en in mijn ogen ook de aller moeilijkste stap.
Ik ben er van overtuigd dat jullie hier een fundamentele rol in kunnen spelen.
Er van uit gaande dat jullie mij begrijpen en mij willen steunen denk ik dat jullie Karin heel goed kunnen helpen om de eerste belangrijke aanzet het geven naar een herstel.
Hoe aan te pakken:
Probeer al vrij snel in het begin van jullie komst in mei (na een paar dagen) het gesprek met Karin aan te gaan. Kies een goed tijdstip zodat jullie niet vroegtijdig in het gesprek gestoord worden door eventueel bezoek en of terugkomst van het werk van Max. Dit kan het gesprek breken en Karin zal alles aangrijpen om dit gesprek te ontwijken. Afleiding kan voor haar een aangrijpingspunt zijn om uit het gesprek te “vluchten”. Het opnieuw beginnen van het gesprek is dan extra moeilijk. Bereidt u goed voor door deze brief goed en meermaals op andere / latere momenten nog eens te lezen. Ik zou er geen moeite mee hebben dat Karin deze brief zou lezen. Het lijkt me alleen niet handig in het vroegtijdige proces om haar deze brief te laten lezen. Dit zal ze in eerste instantie toch niet willen. Op het moment dat ze deze brief in een te vroeg stadium zou lezen, zou ze voor haar doen een hoop onwaarheden lezen en zal zich met hand en tand gaan verzetten op de punten waar ze het niet mee eens zou zijn. Dit zou een enorm negatief effect kunnen hebben op het proces. En dan gaat het alleen maar hier over en niet over de intentie van deze brief.
…Ik denk nu ik dit schrijf dat we beter advies kunnen vragen aan de psycholoog of het überhaupt wel handig en nuttig is. Het zou ook definitieve schade kunnen aanrichten omdat het zo duidelijk op papier staat. Zeker als ze terug leest hoe ze zich in bijvoorbeeld de tandpasta affaire gedragen heeft. Het zou zo maar kunnen zijn dat ze zich deze situatie niet als zodanig herinnerd (of herinnerd wil worden) en het daardoor helemaal niet begrijpt wat er aan de hand is. Deze brief is tenslotte niet aan haar persoonlijk geschreven, ondanks dat het wel over haar als persoon gaat.
……….Ik denk nu toch onder het schrijven dat we deze brief even onder ons moeten laten om verder geen schade te berokkenen wat niet nodig is. Maar deze brief blijft geen geheim en ik wil hem Karin graag laten lezen als ze hier behoefte aan zou hebben en of als het in het proces zou helpen. Ze zal deze brief en de wetenschap dat ik überhaupt een brief heb geschreven, in aanvang van het proces als een enorme aanval ervaren…..
Het gesprek alleen of samen met Jo voeren? Het maakt mij in principe niet uit. Het is tenslotte jullie dochter en de ouder of ouders gaan haar toespreken. Maar wat is handig? Het is tenslotte een proces om Karin te helpen. Als Karin is geholpen dan zijn jullie en ik ook geholpen. Ik denk zelf dat Margriet de grootste invloed op Karin zal hebben. Praat er eens samen over wat verstandig zou zijn om het gesprek te voeren, samen of Margriet alleen.
Een heel spannend gesprek, de bal ligt bij jullie waar ik ook alle vertrouwen in heb.
Misschien moet er nóg een gesprek plaats vinden zonder dat ik erbij ben, dit is afhankelijk hoe het gesprek zal gaan. We zien hoe het gaat.
Alvorens een vervolg gesprek met mij erbij zou ik graag vooraf een update hebben over hoe het gesprek verlopen is. We kunnen vooraf even met Tommy gaan wandelen..
Hoe het vervolg gesprek zou gaan lopen zien we dan wel weer. Ik hoop alleen maar op een liefdevol en positief gesprek. Zij zal het zelf moeten gaan inzien, daar gaat het om!
Recente reacties